Sa hinaba-haba ng pagsasama namin mukang sa junk shop din ata ang tuloy.
Bakit ngayon ka pa nagloko? Bakit?
2nd year highskul ako ng ibili ako ni papa ng isang komplit set ng personal computer, (pc in short). Halos araw-araw, wala akong ibang kaharap kundi ang monitor (hanggang ngaung gnagawa ko to kaharap ko cia,, smile!!) kulang nalang magkapalitan na kami ng mukha. Halos kalahating araw ko siyang kaharap. Minsan kasi kapag wala akong kasama sa bahay, madalas ang ka bonding ko e ung pc at ung sofa namin. Lagi kasi akong naiiwan sa bahay (inday??), d rin naman kasi ako masyadong mahilig gumala, lalo na kung iisang lugar din ang pupuntahan. Kaumay.
Di nagtagal, parang nakikita ko na nanghihina na siya (ang monitor ko). 4th year college na ako ngayon, halos 6 na taon na kaming nagsasama, medyo matagal na din un no. Ngayon, unti-unti ko nang dinadampi ang aking kamay sa kanya (haplos ng pagmamahal). Minsan kapag medyo makulet, napapalakas ang dampi ng mga kamay ko sa kanya dahil may kasama ng pagkainis yun. hahaha.
"Bakit ngayon ka pa nagloko? Bakit?" (sabay pukpok sa monitor) yan ang dialog ko kapag tinotopak siya. Minsan may kasama pa yung "Kung kelan kita kailangan saka ka naman masisira!!!" may kasama pang tulo ng luha yun ah. Infairness, effective naman ang mga dialog ko sa kanya. Parang tao na naaabsorb ang bawat linyang binibitiwan ko. Effective, dahil gumagaling ang sakit niya.
Pero ngayon parang malala na, hindi na gumagana ang mga hampas na ginagawa ko sa kanya, manhid na siguro. Hindi narin gumagana yung mga nakakaantig kong linya, parang balewala na. Marahil, gusto niya na rin magpahinga. Pagod na pagod na siguro siya sa mga araw-araw na hampasan naming dalawa, ang swit namin no.
Dadating ang araw, na iiwan niya rin ako, pero sana may kapalit agad. Hindi ko naman kalilimutan yung mga pinagsamahan naming dalawa. Hindi ko yun magagawa sa kanya. at tsaka isa na ata siya sa pinakamalapit sa puso ko. (ang drama?)
Hindi naman gaanong kalala ang sakit niya. "HEPA" lang nman, hepa na may kasamang komplikasyon. Mga komplikasyong lalong nagpalala sa sakit niya. haaay.. sayonara..
Bakit ngayon ka pa nagloko? Bakit?
2nd year highskul ako ng ibili ako ni papa ng isang komplit set ng personal computer, (pc in short). Halos araw-araw, wala akong ibang kaharap kundi ang monitor (hanggang ngaung gnagawa ko to kaharap ko cia,, smile!!) kulang nalang magkapalitan na kami ng mukha. Halos kalahating araw ko siyang kaharap. Minsan kasi kapag wala akong kasama sa bahay, madalas ang ka bonding ko e ung pc at ung sofa namin. Lagi kasi akong naiiwan sa bahay (inday??), d rin naman kasi ako masyadong mahilig gumala, lalo na kung iisang lugar din ang pupuntahan. Kaumay.
Di nagtagal, parang nakikita ko na nanghihina na siya (ang monitor ko). 4th year college na ako ngayon, halos 6 na taon na kaming nagsasama, medyo matagal na din un no. Ngayon, unti-unti ko nang dinadampi ang aking kamay sa kanya (haplos ng pagmamahal). Minsan kapag medyo makulet, napapalakas ang dampi ng mga kamay ko sa kanya dahil may kasama ng pagkainis yun. hahaha.
"Bakit ngayon ka pa nagloko? Bakit?" (sabay pukpok sa monitor) yan ang dialog ko kapag tinotopak siya. Minsan may kasama pa yung "Kung kelan kita kailangan saka ka naman masisira!!!" may kasama pang tulo ng luha yun ah. Infairness, effective naman ang mga dialog ko sa kanya. Parang tao na naaabsorb ang bawat linyang binibitiwan ko. Effective, dahil gumagaling ang sakit niya.
Pero ngayon parang malala na, hindi na gumagana ang mga hampas na ginagawa ko sa kanya, manhid na siguro. Hindi narin gumagana yung mga nakakaantig kong linya, parang balewala na. Marahil, gusto niya na rin magpahinga. Pagod na pagod na siguro siya sa mga araw-araw na hampasan naming dalawa, ang swit namin no.
Dadating ang araw, na iiwan niya rin ako, pero sana may kapalit agad. Hindi ko naman kalilimutan yung mga pinagsamahan naming dalawa. Hindi ko yun magagawa sa kanya. at tsaka isa na ata siya sa pinakamalapit sa puso ko. (ang drama?)
Hindi naman gaanong kalala ang sakit niya. "HEPA" lang nman, hepa na may kasamang komplikasyon. Mga komplikasyong lalong nagpalala sa sakit niya. haaay.. sayonara..
No comments:
Post a Comment