Ikaw. Oo ikaw.
Ikaw lang naman ang tinutukoy ko. Ang taong bumuo ulit ng puso ko. Ang dahilan kung bakit masaya ako. Ang dahilan kung bakit nakakangiti ako sa kabila ng problema. Hindi ko mapigilan ang saya sa tuwing kausap ka. Hindi ko alam kung bakit ganito na lang ang aking naramdaman. Iba na ba to' o talagang paghanga lang.
Pero parang nananadya talaga ang tadhana. Hindi talaga umaayon sa akin ang kapalaran. Ayaw niya talaga akong maging masaya.
Siguro nga dapat nung una palang hindi ko na sinanay ang sarili ko na nandyan ka, na palagi kong nakakausap at nakakasama. Dapat noong una palang, naisip ko na hindi ka pala sa akin at sayo'y may nagmamay-ari na.
Napakatanga ko talaga. Kahit kailan hindi ako nag-iisip ng tama. Kahit kailan hindi ko naisip na kaibigan lang pala kita.
Hindi ko inaakala na kung sino ang bumuo ulit na aking puso ay siya ring magwawasak nito. Isang malaking kahibangan ko lang pala ng lahat ng iyon. Nagkamali ako.
Ayaw ko na sanang ilathala pa ito, kaso sobrang nahihirapan na ako. Hindi ko kasi masabi kahit kanino. Marahil sa paraang ito, maiibsan ang sakit na nararamdaman ko.
Oo tanggap ko na, hindi ako ang tinitibok ng puso mo, at kahit kelan hinding-hindi mo magagawang mahalin ako. Alam ko na ngayon na kaibigan lang talaga ako sa'yo, kahit kailan kaibigan lang talaga ang tingin mo at imposibleng maging tayo.
Sino ba naman ako sa'yo? Sino nga bang pipili sa tulad ko?
Mas maigi na ring ganito, unti-unti ko nang tanggap na imposible talagang mangyari ang gusto ko. Oo nasaktan ako sa kahibangan ko, kahibangang dapat sa una palang ay itinigil ko.
Siguro matatamaan ka nito, ikaw naman kasi talaga ang tinutukoy ko, manhid ka kung hindi mo mararamdaman ang bawat linyang binibitawan ko.
Balang araw makakatagpo din ako ng tulad mo. Balang araw magiging maligaya din ako. Balang araw makakasama ko din ang hinahanap ko.
Makikita mo.
Ikaw lang naman ang tinutukoy ko. Ang taong bumuo ulit ng puso ko. Ang dahilan kung bakit masaya ako. Ang dahilan kung bakit nakakangiti ako sa kabila ng problema. Hindi ko mapigilan ang saya sa tuwing kausap ka. Hindi ko alam kung bakit ganito na lang ang aking naramdaman. Iba na ba to' o talagang paghanga lang.
Pero parang nananadya talaga ang tadhana. Hindi talaga umaayon sa akin ang kapalaran. Ayaw niya talaga akong maging masaya.
Siguro nga dapat nung una palang hindi ko na sinanay ang sarili ko na nandyan ka, na palagi kong nakakausap at nakakasama. Dapat noong una palang, naisip ko na hindi ka pala sa akin at sayo'y may nagmamay-ari na.
Napakatanga ko talaga. Kahit kailan hindi ako nag-iisip ng tama. Kahit kailan hindi ko naisip na kaibigan lang pala kita.
Hindi ko inaakala na kung sino ang bumuo ulit na aking puso ay siya ring magwawasak nito. Isang malaking kahibangan ko lang pala ng lahat ng iyon. Nagkamali ako.
Ayaw ko na sanang ilathala pa ito, kaso sobrang nahihirapan na ako. Hindi ko kasi masabi kahit kanino. Marahil sa paraang ito, maiibsan ang sakit na nararamdaman ko.
Oo tanggap ko na, hindi ako ang tinitibok ng puso mo, at kahit kelan hinding-hindi mo magagawang mahalin ako. Alam ko na ngayon na kaibigan lang talaga ako sa'yo, kahit kailan kaibigan lang talaga ang tingin mo at imposibleng maging tayo.
Sino ba naman ako sa'yo? Sino nga bang pipili sa tulad ko?
Mas maigi na ring ganito, unti-unti ko nang tanggap na imposible talagang mangyari ang gusto ko. Oo nasaktan ako sa kahibangan ko, kahibangang dapat sa una palang ay itinigil ko.
Siguro matatamaan ka nito, ikaw naman kasi talaga ang tinutukoy ko, manhid ka kung hindi mo mararamdaman ang bawat linyang binibitawan ko.
Balang araw makakatagpo din ako ng tulad mo. Balang araw magiging maligaya din ako. Balang araw makakasama ko din ang hinahanap ko.
Makikita mo.
- sulat ng isang nagdadalamhati