Sabi nga nila manakawan kana wag ka lang masunugan.
January 13, 2010 mag - alas sais na ng gabi ng tumawag si mama sa amin.
May sunog daw sa lugar namin sa Paco, Manila, sobrang laki daw ng sunog at nahihirapan ang bumbero na imanipula ang apoy. Kinabahan kami ng tatay ko dahil nasa Cavite kami at wala sa bahay sa Manila, kapatid ko lang ang naghakot ng mga gamit na maaari pang madala at mapakinabangan. Agad kaming bumiyahe ni papa para kung sakaling baka meron pa kaming maisalba.
Pagdating namin sa may Philippine Columbian, hirap na kaming ipasok ang sasakyan dahil sobrang trapik at punong-puno ng bumbero ang daanan. Pinarada na lang namin sa tabi ang sasakyan at hinanap namin sila mama at yung dalawa ko pang naiwan na kapatid. Nakita namin sila na nasa tabi na ng kalsada kasama ang mga gamit na naisalba. 2 tangke ng gas, tv sa kwarto, electricfan, pc, mga damit at mga importanteng papeles ang tanging nakuha sa bahay.
Habang naghihintay na tuluyan ng matigil ang apoy, nakita ko rin yung mga classmates ko nung highschool na katulad namin ay nasunugan din. Sa halos 2 oras na paghihintay sa tabi ng kalsada, tuluyan ng humupa ang apoy pati ang bahay namin. Nagsibalikan narin ang ilan sa kanilang bahay na hindi naman nadamay ng apoy.
Hinintay namin na magliwanag para makita ang kabuuan ng pinsala ng sunog.
Halos manlumo kami sa nakita namin, wala na talaga as in.
Wala na talaga.
Yung bahay at mga gamit na pinaghirapan buuin naging uling lahat.
Masakit sobra, parang namatayan kami ulit.
Kakapasok lang ng taon pero ganito agad ang sumalubong sa amin.
Ubos lahat at walang tinira. Madamot.
Yung mga gamit na iningatan wala na. Wala na talaga.
Naaawa ako sa mga magulang ko dahil kung ako naiyak at nasaktan sa pagkawala ng lahat alam ko sa kanila hindi lang doble o triple ang tama, maaaring higit pa. Naubos lahat ng pinaghirapan nila. Sa pagkakamali ng iba pati ang karamihan nadamay.
Hindi ko lubos maisip na magiging ganito lahat.
Pagkatapos mawala ng lola ko, sumunod naman ang bahay namin.
Malungkot sobra pero wala nang magagawa, nangyari na.
Iniisip ko na lang na maswerte parin kami kasi walang nasaktan sa amin at may mga taong tumutulong sa amin at binibigyan parin kami ng lakas ng loob para magsimula ulit. Meron kaming bahay na matutuluyan hindi tulad ng iba na wala talaga.
Pasalamat kami sa Diyos dahil kahit papaano mayroon paring natira sa amin.
May dahilan naman lahat kung bakit nangyari ang mga yon.
Magsimula na lang ulit. Niloloko ko nga tatay ko sabi ko sa kanya "Life starts at 50". Back to zero, ipon na lang ulit.
Hindi dapat mawalan ng pag-asa kasi kahit kailan hindi naman kami pinabayaan ng Diyos.
January 13, 2010 mag - alas sais na ng gabi ng tumawag si mama sa amin.
May sunog daw sa lugar namin sa Paco, Manila, sobrang laki daw ng sunog at nahihirapan ang bumbero na imanipula ang apoy. Kinabahan kami ng tatay ko dahil nasa Cavite kami at wala sa bahay sa Manila, kapatid ko lang ang naghakot ng mga gamit na maaari pang madala at mapakinabangan. Agad kaming bumiyahe ni papa para kung sakaling baka meron pa kaming maisalba.
Pagdating namin sa may Philippine Columbian, hirap na kaming ipasok ang sasakyan dahil sobrang trapik at punong-puno ng bumbero ang daanan. Pinarada na lang namin sa tabi ang sasakyan at hinanap namin sila mama at yung dalawa ko pang naiwan na kapatid. Nakita namin sila na nasa tabi na ng kalsada kasama ang mga gamit na naisalba. 2 tangke ng gas, tv sa kwarto, electricfan, pc, mga damit at mga importanteng papeles ang tanging nakuha sa bahay.
Habang naghihintay na tuluyan ng matigil ang apoy, nakita ko rin yung mga classmates ko nung highschool na katulad namin ay nasunugan din. Sa halos 2 oras na paghihintay sa tabi ng kalsada, tuluyan ng humupa ang apoy pati ang bahay namin. Nagsibalikan narin ang ilan sa kanilang bahay na hindi naman nadamay ng apoy.
Hinintay namin na magliwanag para makita ang kabuuan ng pinsala ng sunog.Halos manlumo kami sa nakita namin, wala na talaga as in.
Wala na talaga.
Yung bahay at mga gamit na pinaghirapan buuin naging uling lahat.
Masakit sobra, parang namatayan kami ulit.
Kakapasok lang ng taon pero ganito agad ang sumalubong sa amin.
Ubos lahat at walang tinira. Madamot.
Yung mga gamit na iningatan wala na. Wala na talaga.
Naaawa ako sa mga magulang ko dahil kung ako naiyak at nasaktan sa pagkawala ng lahat alam ko sa kanila hindi lang doble o triple ang tama, maaaring higit pa. Naubos lahat ng pinaghirapan nila. Sa pagkakamali ng iba pati ang karamihan nadamay.
Hindi ko lubos maisip na magiging ganito lahat.
Pagkatapos mawala ng lola ko, sumunod naman ang bahay namin.
Malungkot sobra pero wala nang magagawa, nangyari na.
Iniisip ko na lang na maswerte parin kami kasi walang nasaktan sa amin at may mga taong tumutulong sa amin at binibigyan parin kami ng lakas ng loob para magsimula ulit. Meron kaming bahay na matutuluyan hindi tulad ng iba na wala talaga.Pasalamat kami sa Diyos dahil kahit papaano mayroon paring natira sa amin.
May dahilan naman lahat kung bakit nangyari ang mga yon.
Magsimula na lang ulit. Niloloko ko nga tatay ko sabi ko sa kanya "Life starts at 50". Back to zero, ipon na lang ulit.
Hindi dapat mawalan ng pag-asa kasi kahit kailan hindi naman kami pinabayaan ng Diyos.
No comments:
Post a Comment